Εισαγωγή
Οι κοινές προσευχές με οποιονδήποτε είναι εκτός Εκκλησίας, απαγορεύονται από την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία του Χριστού. Προσοχή! Δεν απαγορεύονται επειδή δεν αγαπάμε τους αλλόδοξους. Δεν απαγορεύονται επειδή είμαστε Μισαλλόδοξοι. Η Μισαλλοδοξία δεν είναι Ορθόδοξη θέση. Το αντίθετο. Όλους τους αγαπάμε και θέλουμε να γνωρίσουν τον Χριστό και την Ορθοδοξία. Μισούμε το ψέμα, αλλά όχι τον ψεύτη. Για να προσευχηθούμε μαζί με κάποιον, όμως, θα πρέπει να υπάρχει κοινή πίστη. Αλλιώς σε ποιόν Θεό προσευχόμαστε; "Οι Θεοί των Εθνών δαιμόνια", λέει η Αγία Γραφή, και το επαναλαμβάνει με τον τρόπο της η Γερ. Γαβριηλία.
Αλλά και για αιρέσεις να πούμε, είναι ο Θεός των Ορθοδόξων ο ίδιος με τον Θεό π.χ. των Λατίνων, που είναι εκδικητικός και βασίζεται σε νομικίστικη δικαιοσύνη κατά τον Ανσέλμο Κατερβουρίας; Τον περιγράφουμε το ίδιο; Ο Θεός μπορεί να πει κάποιος , είναι ένας. Όντως, έτσι είναι. Αλλά όλοι δεν τον γνωρίζουν. Αν εγώ, περιγράφοντας π.χ. τον πρωθυπουργό της χώρας, πω πως είναι 2.10, έχει ξανθά μαλλιά, είναι 18 χρονών, γαλάζια μάτια, και μακριά μύτη, θα είμαι σωστός; Όχι βέβαια! Το ίδιο και με τις αιρέσεις. Όλο για τον Χριστό μπορεί να μιλάνε, μπορεί και να μιλάνε για αρετή η για "αγάπη", αλλά είναι μόνο λέξεις. Δεν έχουν πραγματικό νόημα, γιατί έχει διαστραφεί. Γι' αυτό η Εκκλησία, απαγορεύει με ποινή καθαίρεσης η αφορισμού τις συμπροσευχές. Όσοι παραβαίνουν αυτό τον κανόνα, ό,τι θέση και να έχουν στην Εκκλησία, πέφτουν σε αμαρτία.
Τα ίδια πράττει και η Γερ. Γαβριηλία. Αγαπάει τους αιρετικούς και του αλλόδοξους: Τους συναναστρέφεται, τους διακονεί, θυσιάζει τον εαυτό της για να υπηρετήσει φτωχούς, άρρωστους, ακόμα και λεπρούς, σε ξένες και αφιλόξενες χώρες, όπως μαθαίνουμε στο βιβλίο "Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ", που περιγράφει την ζωή της. Μιλάμε για μία γερόντισσα που γύρισε όλο τον κόσμο, έκανε ιεραποστολή, υπηρέτησε τους λεπρούς και τους ανήμπορους μέσα στις ζούγκλες κινδυνεύοντας η ίδια! Δεν είχε ποτέ προσωπική περιουσία, και είχε φίλους από κάθε φυλή ή θρησκεία. Παρόλα αυτά ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ να συμπροσευχηθεί ούτε με αλλόδοξο ούτε με αιρετικό, ούτε παραδέχθηκε άλλη πίστη. Αυτοί που προωθούν την Οικουμενιστική Παναίρεση, άραγε έχουν τόση αγάπη, όση η Γερόντισσα; Τόση αγάπη ώστε να δώσουν την ζωή τους, ζωντανό ολοκαύτωμα προς τον πλησίον; Δεν νομίζουμε. Η Γερόντισσα έζησε ακόμα και σε μοναστήρια αλλόδοξων (χωρίς να προσεύχεται και να εορτάζει μαζί τους!). Έκανε πράξη τα λεγόμενα του μακαριστού Γέροντος Πορφυρίου, που έλεγε πώς πρέπει να γίνεται η πραγματική Ιεραποστολή, ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Χριστό:
(…) Ο φανατισμός δεν έχει σχέση με τον Χριστό. Να είσαι Χριστιανός αληθινός. Τότε κανένα δεν θα παρεξηγείς, αλλά «η αγάπη σου πάντα θα στέγει» [ Α’ Κορ. 13, 7.]. Και στον αλλόθρησκο, χριστιανός. Δηλαδή να τον τιμάς άσχετα με τη θρησκεία του με έναν ευγενικό τρόπο. Μπορείς να περιποιηθείς έναν Οθωμανό, όταν έχει ανάγκη, να του μιλήσεις, ν’ αναστραφείς μαζί του. Να υπάρχει σεβασμός της ελευθερίας του άλλου. Όπως ο Χριστός «ίσταται επί την θύραν και κρούει», χωρίς να την παραβιάζει, αλλά περιμένει την ψυχή μόνη της κι ελεύθερα να Τον δεχθεί, έτσι κι εμείς να στεκόμαστε μπροστά στην κάθε ψυχή.
Στην ιεραποστολική προσπάθεια να υπάρχει λεπτός τρόπος, ώστε οι ψυχές να δέχονται ό,τι προσφέρομε, λόγια, βιβλία, χωρίς ν’ αντιδρούν. Και κάτι ακόμη. Λίγα λόγια. Τα λόγια ηχούν στ’ αυτιά και εκνευρίζουν πολλές φορές. Η προσευχή και η ζωή έχουν απήχηση. Η ζωή συγκινεί, αναγεννά και αλλοιώνει, ενώ τα λόγια μένουν άκαρπα. Η καλύτερη ιεραποστολή γίνεται με το καλό μας παράδειγμα, την αγάπη μας, την πραότητά μας.
(…) Η αγάπη προς τον Χριστό δεν έχει όρια, το ίδιο και η αγάπη προς τον πλησίον. Να εκτείνεται παντού, στα πέρατα της γης. Παντού, σε όλους τους ανθρώπους. Εγώ ήθελα να πάω να ζήσω μαζί με τους χίπηδες στα Μάταλα* χωρίς, βέβαια, αμαρτίες, για να τους δείξω την αγάπη του Χριστού, πόσο είναι μεγάλη και πώς μπορεί να τους αλλάξει, να τους μεταμορφώσει. Η αγάπη είναι πάνω απ’ όλα. (…)
Απασπασματα από το βιβλίο: Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, "Βίος και Λόγοι" Έκδ. Ι. Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά, Κρήτη, 2003, Κεφάλαιο «Περί της Αγάπης προς τον Πλησίον»
Οι Αρχαίοι Πατέρες της Εκκλησίας, συμφωνά με τον Ευεργετινό, το Γεροντικό, όχι μόνο έπρατταν όπως η Γερόντισσα, και όπως λέει ο Γέροντας, αλλάπούλαγαν τους εαυτούς τους ΣΚΛΑΒΟΥΣ σε ειδωλολάτρες, ώστε δουλεύοντας για αυτούς, να τους δείξουν ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥΣ, έμπρακτα, την Χριστιανική πίστη, δεν δέχονταν όμως να συμβιβαστούν με την ειδωλολατρία, όπως οι Οικουμενιστές! Ούτε συμπροσευχόντουσαν με αυτούς, ούτε αποδέχονταν πως και αυτοί πιστεύουν στον ίδιο Θεό. Αλλά αναγνώριζαν πως ο Μοναδικός Θεός, που κηρύττει η Ορθόδοξη Εκκλησία, μας δημιούργησε όλους.
Η "αγάπη" που προσπαθούν να μας «πλασάρουν» οι Οικουμενιστές, είναι μία ωφελιμιστική και συναισθηματική αγάπη, του "τύπου", και της ψευτο-ευγένειας. Αυτοί οι άνθρωποι, απλά θέλουν να κάνουν μία "Θρησκευτική Ένωση", για να προωθήσουν τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Τι να πει κανείς! Ζούμε σε μία εποχή που η ένωση είναι σημαντικότερη από την διάκριση ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια. Αυτό όμως είναι άτοπο. Γιατί εάν η ένωση βασίζεται στο ψέμα, τότε είναι και αυτή ψεύτικη. Αυτή είναι η σημερινή ασθένεια του Οικουμενισμού, που εξαπλώνεται όλο και περισσότερο. Ελπίζουμε τα παρακάτω αποσπάσματα, από μία Γερόντισσα που πραγματικά αγάπησε κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως φυλής ή Θρησκείας, να μας δείξουν πως η κίβδηλη ψευτοαγάπη των Οικουμενιστών, δεν έχει καμία σχέση με την Αγάπη του Χριστού. Τα λάβαμε από το βιβλίο «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ». 15η Έκδοση, Εκδόσεις Τάλαντο.
* Μάταλα: υπήρχε εκεί ένα από τα κοινόβια του κινήματος των Hippies, στα οποία είχαν σεξουαλικά όργια, διαλογισμό/γκουρού, χρήση ναρκωτικών, ακολασίες κτλ.
Α’ Περί ανατολικών θρησκειών:
Δεν έχουμε όλοι τον ίδιο Θεό!
1. Γράμμα σε πρώην « κατ’ Ανατολάς » Αναζητήτρια
Αθήνα Σεπτ. 1986.
... Άκουσα τα προβλήματά σου. Άκουσα και το πώς σκέπτεσαι και το πώς αισθάνεσαι. Ένα πράγμα θέλω να σου πω Μ μου. Μην χρονοτριβείς πάρα πολύ στην λεγομένη αυτοεξέταση. Αυτό, σε κάνει να ξεχνάς τον Θεό, άλλα και τον άνθρωπο. Μου φαίνεται ότι η αληθινή αγάπη προς τον Θεό είναι να Τον βλέπουμε σε όλη Του την Δημιουργία και προ παντός να Τον βλέπουμε στον Πλησίον μας. Κι όταν θα βλέπουμε τον Πλησίον μας και θ' ασχολούμεθα με κείνον, σιγά-σιγά θα ξεχνούμε και τον εαυτόν μας.
Επειδή μεγάλωσες στην Χριστιανική Θρησκεία, σε ρωτώ: έπρεπε να πας στον Σάϊ Μπάμπα για να ακούσεις το Pure Heart (καθαρή καρδιά); Αν είχες διαβάσει το Ευαγγέλιο, θα ήξερες ότι ο Κύριος λέει: Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία. Και κάπου στην Παλαιά Διαθήκη λέει: Θα σε πάρω παιδί Μου στην έρημο, κι εκεί, θα μιλήσω στην καρδιά σου. Δεν είναι με το μυαλό μας που μιλούμε με τον Θεό. Η καρδιά μιλάει.
Με ρωτάς ακόμα αν πρέπει να ζητήσεις να γίνει Βάπτισις, επειδή έχεις ήδη το Χρίσμα. Αλλά αυτό το Χρίσμα έγινε πολύ πριν την δική σου παραμονή για πολλά χρόνια με αυτήν την Φιλοσοφία. Νομίζεις ότι αυτό δεν επηρέασε τον εσωτερικό σου άνθρωπο; Τον επηρέασε. Και πολύ μάλιστα. Γιατί αυτή τη στιγμή, κάθε φορά που σκέφτεσαι την δική μας Προσευχή, την δική μας Λατρεία, ο νους σου τρέχει στις στάσεις που παίρνουν οι Γιόγκι, στην όρθια σπονδυλική στήλη και σε ένα σωρό άλλα γυμνάσματα που δεν έχουν καμιά σχέση με το Πνεύμα τού Θεού.
Κάποιος είπε: «Όταν η ψυχή είναι γονατιστή στα Πόδια τού Χριστού, τι σημασία έχει εάν το σώμα μας είναι ξαπλωτό, όρθιο, γονατιστό, πεσμένο». Καμιά σχέση! Όταν πάψεις να σκέπτεσαι το σώμα σου και τον εαυτό σου, τότε θα μπορέσεις πραγματικά να ενωθείς με την Δύναμη του Θεού.
Επαναλαμβάνεις πολλές φορές: Πώς μου το είπατε αυτό .... Γιατί μου είπατε το άλλο; Ήταν από έμπνευση Θεού; Ήταν από φώτιση: Ήταν από το μυαλό σας;... Εάν εγώ καθόμουνα να σκέφτομαι κάθε στιγμή έτσι, δεν θα μπορούσα να αρθρώσω τίποτα... Γιατί ξέρουμε την αναξιότητα του καθενός μας στο να συμβουλέψει τον άλλον. Αλλά αισθάνομαι και συμπάσχω με αυτούς που βλέπω γύρω μου τόσο ώστε γίνομαι σαν να είμαι αυτοί. Κι από εκεί και πέρα ξεκινώ, και λέγω στο τέλος: «Αν ήμουν εσύ, θα έκανα αυτό». Εσύ όμως θέλεις κάποιον που θα σε πάρει από το χέρι, θα σε κάνει υποτακτικό, θα σού πει κάνε αυτό, κάνε το άλλο, τώρα κάθισε, τώρα σήκω, τώρα να πάρεις λεφτά από την εργασία σου, τώρα να μην πάρεις, τώρα βάλε το κόκκινο φόρεμα, τώρα το άσπρο... Έ! Αυτό λοιπόν, είναι Σκλαβιά... Ο Θεός όμως, μιας έπλασε Ελευθέρους! Πολλοί μου λένε: «Μακάρι να μην μας έκανε ελεύθερους γιατί δεν ξέρουμε ποιο είναι το Θέλημα Του»... Αυτό όμως είναι Υποκρισία! Το Θέλημα του Θεού γίνεται φανερότατο στον άνθρωπο. Αλλά λέμε όλον τον καιρό: «Δεν το καταλαβαίνω... δεν το καταλαβαίνω»... γιατί δεν μας συμφέρει να το καταλάβουμε!
Ξέρεις πόσα χρόνια μελετώ, κι ακόμα μελετώ το Ευαγγέλιο; Είμαι σε θέση να σου πω ότι, όπως μία καλή νοικοκυρά παίρνει μία συνταγή ενός γλυκού για να το κάνει, κι αρχίζει και βάζει όλα τα υλικά όπως τα λέει η συνταγή, στο τέλος μπορεί να δει ότι το γλυκό της απέτυχε, οπότε το δίνει στον σκύλο της να το φάει... Λοιπόν, έτσι είναι και ή ζωή μας. Διαβάζουμε τις οδηγίες για την ζωή μας που είναι το Ευαγγέλιο, αλλά τα κάνουμε... θάλασσα! Και πάλι κάνουμε μία προσπάθεια, και πάλι, και πάλι... Αλλά, όπως στο γλυκό, που την μία φταίει το αυγό που έπεσε παραπάνω, την άλλη, ή ζάχαρη που έπεσε πιο λίγη, έτσι και στην ζωή. Μία φορά φταίει η φιλαυτία μας, μία φορά φταίει η υποκρισία μας, μία φορά φταίει το ότι μιλήσαμε για τον πλησίον μας σαν να μην ήταν αδελφός μας... Κι όλα αυτά μαζεύονται και γίνονται σαν μία πέτρα που θα μας ρίξει κάτω στη θάλασσα να πνιγούμε και τίποτε άλλο...
Λες ότι η αγαπημένη μας Γ σου είπε: «Πήγαινε πίσω (σε μένα δηλαδή) και ό,τι σου πει, να την υπακούσεις και τότε θα βρεις τον δρόμο σου, γιατί εκείνη(εγώ δηλαδή) ξέρει να διαβάζει τον νου»... Και με ρωτάς: «Αλήθεια, τον διαβάζετε τον νου»; Για φαντάσου Μ μου, να ήξερα εγώ εάν διαβάζω τον νου! Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτε από ό,τι μου λες εδώ, γιατί είναι τόσο διανοητικά! Είναι αδύνατον! Εγώ ξέρω μόνο να σ' αγαπώ. Με όλη μου την καρδιά. Αγαπώ και το Σύμπαν με όλη μου την καρδιά. Γιατί για μένα, δεν υπάρχει ξένος, δεν υπάρχει δικός μου, δεν υπάρχει κόκκινος, άσπρος, μαύρος... Τίποτε... Μην ξεχνάς Μ μου, ότι με το μυαλό έγινε η πρώτη αμαρτία και ότι μερικοί Άγγελοι, από Άγγελοι Φωτός, έγιναν Άγγελοι Σκότους. Ξέρεις τι φοβερό είναι όταν έρχεται μία Δύναμις, που δεν είναι δύναμις από το Φως και σου παρουσιάζει ορισμένα πράγματα με τέτοια ομορφιά, με τέτοια δύναμη, με τέτοια καλοσύνη και με όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν τον καλό άνθρωπο, που μπορεί και να τα βάλεις σε πράξη... Αυτό, να το προσέχουμε. Ξέρεις, είναι χρόνια τώρα που έλεγα μέσα μου: Τι να εννοεί το: ει το φως το εν σοι σκότος έστι, το σκότος πόσο; Ξέρεις λοιπόν, ότι πιστεύοντας ότι έχουμε το Φως, έχουμε κάποτε Σκοτάδι και το βάζουμε σε πράξη στον αδελφό μας, με την ιδέα ότι τον βοηθούμε και τον αγαπούμε, ενώ όλα αυτά είναι έργα του Σκότους κι εμείς τα παίρνουμε για Φως...
Σ' αυτό επάνω, μπορώ να σου πω για κάποιον που αγαπούσε πάρα πολύ την αδελφή του που έπασχε από μελαγχολία και που νόμιζε ότι ήταν τόσο απαραίτητος, ώστε έπαυσε και να εργάζεται. Έλεγε: « Άμα εγώ δεν είμαι κοντά της, τι θα γίνει»;... Τέτοια Απιστία; Δηλαδή, ακόμα και την βοήθεια του Θεού μπορούμε να την αντικαταστήσουμε;... Και σ’ αυτό λοιπόν, βλέπουμε το ει το Φως...
Αλλού πάλι, μου λες ότι κάνεις μια καλή πράξη και λες: Να, εγώ την έκανα... Θα σου πω ένα περιστατικό. Κάποτε, με μία γνωστή μου κυρία διαβάζαμεΠατερικά. Είχαμε γνωρίσει τον Σεβασμιώτατο Δαμιανό, και μία μέρα της λέω; «Ας πάμε να Εξομολογηθείς και να πάρουμε την Ευχή του». Πήγαμε, και μεταξύ άλλων της είπε ότι έχει έναν εγωισμό που δεν τον έχει ανακαλύψει ακόμα, κι ότι αν δεν έρθει σε Μετάνοια, δεν θα μπορέσει να έχει την Χαρά του Χρίστου... Τότε, εκείνη συνήλθε κάπως και πήγε σπίτι της και άρχισε τα δάκρυα και τα κλάματα. Μία ολόκληρη εβδομάδα, δεν σταμάτησε να κλαίει... Σε λίγες μέρες πάλι, ξαναπήγαμε στον Δεσπότη. Και του λέω: «Σεβασμιώτατε... τι θα κάνουμε; Αυτή, κλαίει μέρα-νύχτα! Τι θα γίνει»; Κι εκείνος με ένα σοβαρό χαμόγελο: «Τι λέτε! Ούτε εγώ στην ζωή μου δεν έκανα τέτοια κλάματα και τέτοια Μετάνοια»! Ε... φύγαμε... και στο δρόμο, τι γυρίζει και μου λέει; «Βλέπεις; Βλέπεις τι μου είπε; Ότι τέτοια Μετάνοια, ούτε αυτός δεν έχει κάνει»! Λοιπόν Μ παιδί μου, σ' αφήνω μόνη σου να βγάλεις το συμπέρασμα...
Αυτά είχα να σου πω σήμερα. Και τώρα, σου εύχομαι η Χάρις του Θεού να είναι κοντά σου, το Φως του Χριστού να φωτίζει το δρόμο σου... Άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου στα Χέρια τού Θεού, Μ μου, κι Εκείνος θα οδηγεί κατά καιρούς τους ανθρώπους να σου λένε αυτό που είναι το Θέλημά Του. Αργότερα, σε μία βαθειά σιωπή και προσευχή, θα το μαθαίνεις και απ' ευθείας. Και τότε, θα ζεις μόνιμα στο Φως και την Χαρά τού Χριστού ...
[σελ 428-431 ]
2. Για την «Μετενσάρκωση»
Τ: Εσείς, τι πιστεύετε για την Μετενσάρκωση;
Γ. Γ: Δεν την πιστεύω. Γιατί για μας, ό Θεός έχει δώσει αυτήν την ζωή για να κάνουμε ότι είναι να κάνουμε. Πουθενά δεν αναφέρεται στην Αγ. Γραφή. Και όσα ξέρουμε γι' αυτήν την ζωή και για την μετέπειτα, γράφονται στην Αγία Γραφή. Είναι ή Οδηγία μας. Πρέπει να την έχουμε. όπως και κάθε Επιστήμη την έχει. Τα άλλα, ή ψυχή μόνο τα ξέρει. Και ψυχή τα κρατά για τον εαυτό της, δεν κάνει συζητήσεις.
[σελ 265 ].
3. Για τους Γκουρού και την Τρέλα
Τ: Αδελφή μου, εδώ στην Αθήνα ήρθε ένας γκουρού και έδωσε ομιλίες και μύησε πολλά παιδιά, κι ένα απ' αυτά είναι ένας φίλος μου 19 χρονών. Σήμερα, το παιδί αυτό βρίσκεται σε Ψυχιατρική Κλινική. Τι έφταιξε; Τι πρέπει να γίνει;
Γ. Γ.: Έχω παρατηρήσει το εξής, ότι οι ίδιοι οι Ινδοί δεν παθαίνουν αυτή την τρέλα*... Αλλά έτυχε να δω πολλούς Χριστιανούς και Χριστιανές που ήρθαν και έκαναν την μύηση και δέχθηκαν ν' αφήσουν τον Χριστό ή να πουν: Ά, κι Αυτός είναι σαν τον Βούδα σαν τον Κομφούκιο ή σαν κάποιον από τους μετά Χριστόν «νεο-προφήτες»... Κι από αυτούς, μετά, άλλοι έπαθαν αλληθωρισμό και δεν μπορούσαν να κοιτάξουν καλά, άλλοι έπαθαν μία παράκρουση εγκεφαλική και έφυγαν πίσω στον τόπο τους, κι άλλοι έμειναν για πάντα εκεί και δεν ξέρω τι απέγιναν, ή πήραν το ξένο μοναχικό Σχήμα κλπ.
Έχω παρακολουθήσει και πάλι ότι ο τρόπος της διδαχής αυτός, δεν ταιριάζει στον Χριστιανό. Γιατί ο Χριστιανός αυτός, το παιδί αυτό, θέλει να συνδυάσει Φιλοσοφία και Φιλολογία και Θρησκεία, κι όλα μαζί πάντα να τα προσαρμόσει, εάν είναι δυνατόν, στην Διδαχή του Χριστού. Εάν έπαιρνε την Ινδική Φιλοσοφία ως Φιλοσοφία μόνο **, δεν θα πάθαινε τίποτε. Όταν όμως φθάσει στο σημείο να θελήσει να γίνει κι αυτός θεός γιατί, όπως λένε κι οι ίδιοι, o γκουρού είναι eνσάρκωσις θεού, τότε... Αυτό τo παιδάκι, αυτόν τον σκοπό είχε. -προσπαθούσε να γίνει σαν τον γκουρού. Τι έπαθαν οι Πρωτόπλαστοι; Θέλησαν να γίνουν θεοί. Τι παθαίνουν κι αυτά τα παιδιά; Θέλουν να γίνουν θεοί κι επομένως είναι πολύ φυσικό να φύγει το μυαλό.
Κατάλαβες τι γίνεται; Θυμάσαι τότε που μίλησα σ' εκείνο το άλλο παιδάκι και τον ρώτησα: «Ποιος είναι εκείνος που όταν κάνεις περισυλλογή και αυτοσυγκέντρωση, σε οδηγεί μέσα σου για το θέλημα του Θεού, για να κόψεις τις κακίες που έχεις μέσα σου; Ποιος σε οδηγεί για όλα αυτά»; Και είπε: «Ο γκουρού, εκείνον σκέφτομαι, εκείνον βλέπω, εκείνο κάνω»... αν, Τ μου, αν τον ανθρώπινο γκουρού τον είχε βάλει κατά μέρος και έβλεπε με την ίδια αγάπη, με την ίδια προσπάθεια, τον Χριστό και το Πρόσωπό Του, αυτό το παιδί σήμερα θα ήταν ένας από τους εκλεκτούς δούλους του Χριστού και εργάτης Του. Αλλά το παιδάκι έπαθε αυτό τώρα, και είναι πολύ δύσκολο... Γιατί χρειάζεται πάρα πολλή προσευχή εκ μέρους των Χριστιανών. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από την μητέρα του πρώτα, προ πάντων από την μητέρα του, γιατί η μητέρα του το ξέρει από παιδί, πώς μεγάλωσε, τι είχε στο παρελθόν, τι παιδικά χρόνια πέρασε, τι αντιλήψεις είχε, πώς ήθελε να διασκεδάζει, πώς ήθελε να μελετά... Όλη την ψυχή του παιδιού, η μητέρα την ξέρει. Λοιπόν η μητέρα εάν προσπαθήσει τώρα, χωρίς να κάνει «διδαχή», να του δείχνει μία απεριόριστη αγάπη, και χωρίς να τον αφήσει να καταλάβει ότι είναι άρρωστο, το θεωρήσει ότι είναι γερό κι αν πάει σε μία Εκκλησία και παρακαλέσει τον Ιερέα να διαβάσει τους Εξορκισμούς του Αγ. Βασιλείου*** - είναι περίφημοι Εξορκισμοί που διαβάζονται σε όλες τις Εκκλησίες- και να έχει το όνομα του παιδιού, και αν την ώρα εκείνη και η ίδια με μεγάλη πίστη και ευλάβεια παρακαλέσει τον Χριστό να συγχωρήσει αυτό το παιδάκι... Γιατί σίγουρα υπάρχουν σφάλματα και της μητέρας σ' αυτή την υπόθεση. Γιατί καμιά φορά, με το να πεις «απόψε έχω ραντεβού να πάω σε κάποιο Σύνδεσμο ή κάπου»... και το παιδί εκείνη τη στιγμή έχει ανάγκη από της μητέρας την συμβουλή μπορεί να γίνει κάτι στην ψυχή του παιδιού. Είναι τόσο λεπτό πράγμα η ψυχή... Και να φροντίσει προπαντός να βρει Χριστιανό Γιατρό.
[σελ 209-210 ]
* Για να γίνει καλύτερα κατανοητό πως κρίνονται οι αλλόδοξοι, διαβάστε το σχετικό μας άρθρο
** Εννοεί πως ως φιλοσοφία, όπως οι Έλληνες κρατήσαμε και διδασκόμαστε τον Αριστοτέλη, όπως στο Βυζάντιο (αλλά και σήμερα) διδασκόμαστε Όμηρο (καθαρά παγανιστικό κείμενο..), έτσι να λάβουν και εκείνοι την ανατολική Φιλοσοφία. Καθαρά γνωσιολογικά, όχι ως πίστη. Μόνο ως επιστημονική ενασχόληση. Πάνω σε αυτό το σκεπτικό, βασίζεται και το βιβλίο «Χριστός: Το Αιώνιο ΤΑΟ», το οποίο εκδίδεται από την αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκα, την οποία ίδρυσε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ.
*** Προφανώς, το παιδί υπέστη και δαιμονοκατάληψη, εκτός από την ψυχασθένεια, λόγω της ενασχόλησής του με τον Ινδουισμό, και άρα χρειαζόταν, παράλληλα με την αγωγή, και εξορκισμό
4. Οι Γκουρού: λάτρεις δαιμόνων
Βλέπουμε στο βιβλίο «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» σε πολλά σημεία του, να περιγράφεται το πόσο δαιμονική είναι η λατρεία του Ινδουϊσμού καθώς και το πώς επικαλούνται δαιμόνια για τις αήθεις πρακτικές τους. Μερικά τέτοια αποσπάσματα θα δούμε παρακάτω:
α) «Οι ξένοι αυτοί [σημ. ΟΟΔΕ: που πηγαίνουν στην ινδία, στους Γκουρού] είναι τα απολωλότα πρόβατα του Ευαγγελίου που παίρνουν τον δρόμο για την Ινδία Συνήθως αυτή η έλξη που νοιώθουν είναι ανάμεικτη με υπερηφάνεια - να γίνουν γνωστοί εδώ, ενώ δεν θα τα κατάφερναν στην παράδοσή τους, στην Πατρίδα τους» - [σελ 52]
β) Για να δούμε, τι λέει το βιβλίο, πως πάθαιναν όσοι γινόντουσαν ινδουϊστές, τι ήταν δυνατόν να πάθει ο Άλαν, ένα παιδί που πήγε να γνωρίσει τους Γκουρού, αλλά τελικά τον απέτρεψε η Γερόντισσα. "(...) και εγώ είχα μια τέτοια βεβαιότητα ότι δεν μπορεί να χαθεί έτσι, στα 26 του, μ' όλα αυτά τα γυμνάσματα[σημ: «Γιόγκα» κτλ ] που φέρνουν αλοιθωρισμούς κι ένα σωρό άλλα πράγματα (...)" [σελ 186].
γ ) Επίσης ας δούμε ΤΙ ΤΗΣ ΕΚΑΝΑΝ οι Γκουρού... για να την...”ευχαριστήσουν” που βοηθούσε κόσμο και έκανε φυσιοθεραπεία σε αρρώστους, χωρίς να τους ζητάει χρήματα:
«Μια νύχτα που ήταν στο δωμάτιό της σε στάση Προσευχής, ανοίγει μια στιγμή τα μάτια και τι να δει; Το κρεβάτι ήταν αλλού! Ξανακλείνει τα μάτια και συνεχίζει την ευχή. Σε λίγο τα ξανανοίγει και κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Δεν έβλεπε πια το φεγγάρι. "Είχα στραβωθεί" έλεγε στην Ε. Βίρβου "Μεσ' την αγωνία μου, συνέχισα πιο δυνατά να προσεύχομαι. Κάποτε με πήρε ο ύπνος... όταν ξύπνησα το πρωϊ, έβλεπα! Τότε κατάλαβα πως κάτι μου είχαν κάμει... όταν συνάντησα στην αίθουσα τον Sivananda, με ρώτησε αν κοιμήθηκα καλά. Ναι, του λέω, πολύ καλά! Με κοίταξε καλά-καλά, πήγε και μίλησε πιο κει σε μία μοναχή που έγραφε κάτι στην γραφομηχανή, και ξανάρχεται σε μένα, και μου κάνει πάλι την ίδια ερώτηση, κοιτώντας παράξενα τον μοναχό που ήταν πίσω μου... Και πάλι του λέω: Ναι, πολύ καλά, Δόξα τω Θεώ. Με ξανακοίταξε σκεφτικός χωρίς να πει τίποτε πια... Έπειτα από μήνες, έμαθα ότι τα κάνουν κάτι τέτοια ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΠΟΝΗΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ, για να εκφοβίσουν ξένους, που είναι ανεπιθύμητοι, η για να "μαγέψουν" άλλους για να μείνουν για πάντα εκεί. ΞΕΡΩ ΜΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΠΟΥ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ με όσα της κάνανε... Σε λίγες μέρες ο ίδιος ο Sivananda ήρθε και μου πρότεινε ν' ανεβώ στο πάνω πάτωμα, γιατί μου είχαν δώσει... λάθος δωμάτιο! Αλλά εγώ το κράτησα. Από τότε άρχισαν όλοι να με κοιτούν περίεργα... Ένοιωθαν ότι Κάποιος Δυνατότερος με προστάτευε, κι' εγώ, ότι είχε έρθει η ώρα που θα έφευγα.» [σελ 55]
δ) Βλέπουμε πως αν και έμενε εκεί, με κίνδυνο της ζωής της η Γερόντισσα, γνώριζε πολύ καλά τους κινδύνους με την ενασχόληση με δαιμόνια που είχαν οι Γκουρού... όχι μόνο αυτό, αλλά καταδίκαζε και το ότι λατρεύονταν ως… θεοί:
«…Προσκυνούν τον Γκουρού σαν θεό… Κι αυτός τα δέχεται αυτά… πιστεύει ότι είναι θεός. Μια μέρα ρώτησα κάποιον από αυτούς: Πώς το δέχεσθε αυτό; Και μου απάντησε: Δεν μπορούμε να σπάσουμε την παράδοση του λαού!» [σελ 54]
Β’ Περι Οικουμενισμού και συμπροσευχών
1. Για την Ορθοδοξία
Π.Γ: Γερόντισσα, γυρίσατε όλο τον κόσμο. Γνωρίσατε τόσα Μοναχικά Τάγματα. Ρωμαιοκαθολικών, Βουδιστών, Ινδουιστών. Είδατε Οργανώσεις, Ιεραποστόλους Προτεστάντες. Είδατε να τους παρέχονται πολλές διευκολύνσεις στο Έργο τους... Κι εσείς, σαν μία φτωχή Ορθόδοξη Μοναχή, είχατε πολύ λίγα περιθώρια υλικά για να κινηθείτε και για να προσφέρετε. Σκεφθήκατε ποτέ ότι θα ήταν καλύτερα να είσαστε κάτι άλλο κι όχι Ορθόδοξη;
Γ.Γ: Θεός φυλάξοι! Όχι! Ούτε μου πέρασε κατά διάνοιαν γιατί ακριβώς αυτό έχω καμάρι, θυμούμαι μία φορά που ήμουν στης Ίντιρα Γκάντι το γραφείο (σημ. λαϊκή ακόμα, στο πρώτο της ταξίδι στην Ινδία) και κουβεντιάζαμε για ένα έργο δικό τους. Εκείνη την ώρα, έρχεται κάποια και της λέει μπροστά μου: «ΕίναιΚαθολική Μοναχή αυτή που σας μιλάει»; Και της απαντάει η Γκάντι «Όχι, είναι από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Εσείς δεν την ξέρετε, γιατί δεν υπάρχει στην Ινδία, άλλα είναι τελείως διαφορετική Εκκλησία»... Κι όταν ήρθα στην Ιερουσαλήμ, στο Μοναστήρι μας το πολύ φτωχικό το 1959, ήρθαν από την Γαλλία Καθολικές Μοναχές και μου είπαν: «Εδώ είναι ο αληθινός τρόπος της Ζωής του Χριστού, γιατί σας λείπουν τα πάντα.. Εμείς έχουμε όλες τις ανέσεις»... Καταλάβατε;
[σελ 291 ]
2. Περι συμπροσευχών με αιρετικούς
Είναι περίεργο το γεγονός ότι ποτέ της δεν αγαπούσε την συμπροσευχή- όσο κι αν είχε φιλίες και σχέσεις με ανθρώπους από άλλα δόγματα.Αυτό το είδαμε και με τα μάτια μας όταν ζούσε στην Αθήνα, τηλεφωνούσαν Μοναχές Ετερόδοξες και της λέγανε: «Να έρθουμε συμπροσευχηθούμε»... «Δενπροσεύχομαι με φωνή, και ποτέ με παρέα. Μόνη μου ή στην Εκκλησία», τους έλεγε, «ελάτε όμως να πιούμε ένα ωραίο τσάι και να μου πείτε τα νέα σας» απαντούσε.
Παρ' όλο που έζησε και κινήθηκε και έδρασε ανάμεσα σε τόσους Ετερόδοξους και Αλλόθρησκους, δεν είχε ούτε ίχνος Συγκρητισμού στην πνευματική της ζωή και στα θέματα της Λατρείας. Κι αυτό το εκτιμούσαν διπλά οι συνοδοιπόροι της. (…) Μία μέρα μάλιστα, κάποιος έκανε ένα υποτιμητικό σχόλιο για την Παναγία μας. (Όσοι έχουν ποτέ αναφέρει και μόνο το όνομα Της σε ορισμένους Διαμαρτυρομένους, μπορούν να καταλάβουν). Άφησε να περάσουν λίγα λεπτά, και παίρνοντας τον υπεύθυνο κατά μέρος, του λέει: «Αδελφέ μου, λυπούμαι, αλλά πρέπει να σου πω ότι από αύριο δεν θα είμαι άλλο μαζί σας». Εκείνος ταράχθηκε και στεναχωρέθηκε γιατί δεν είχε δει ποτέ του αυτήν την έκφραση στο πρόσωπο της. Τότε εκείνη του εξήγησε: «Δεν μπορώ να ακούω τέτοια λόγια για Κείνην που αγαπώ πιο πολύ μετά τον Χριστό». Ζητήθηκαν βέβαια συγγνώμες κι από τότε δεν επαναλήφθηκε ποτέ τίποτε παρόμοιο.
[σελ 96-97 ]
Introduction
Joint praying with anyone who is not within the Body of the Church, is forbidden by the Orthodox Catholic (overall) Church of Christ. Attention! It is not forbidden because we don’t love the heterodox, nor is it forbidden because we are religiously intolerant. Religious intolerance is not an Orthodox stance. Quite the opposite. We love everyone and sincerely desire that they come to know Christ and Orthodoxy. We may hate the lies, but we do not hate the liar. However, in order to pray together with someone, there must be a common faith. Otherwise, which God will we be praying to, simultaneously? “The gods of the Gentiles are demons” we are told by the Holy Bible; and Mother Gabriele confirms this, in her own way.
But even if we talk about heresies, can we truly say that the God of the Orthodox is the same as the God of –say– the Latins, who is portrayed as vengeful and inclined towards a legalistic justice, according to Anselm of Canterbury? Do the Orthodox give the same description of God? One might comment that ‘God is One’, and indeed He is. But not everyone knows Him. If, for example, I were to describe the prime minister of our country (Greece) as 2,15m tall, with blonde hair, blue eyes and long nose, would my description be an accurate one? Not necessarily! Well, the same thing applies with heresies. They all talk about the persona of Christ, and they also talk about “virtue” or even about “love”, but these are mere words. They don’t have any real meaning, because their meaning has been distorted. This is why the Church has forbidden joint praying, and why any transgression thereof incurs the penalty of defrocking or excommunication. Those who transgress this rule, regardless of what position they have in the Church, are committing a sin.
Mother Gabriele observed the same, Orthodox stance. She loved the heretics and the heterodox. She associated with all of them; she ministered to them, she sacrificed herself to serve the poor, the sick - even the lepers – in foreign and inhospitable lands, as we discovered in the book “The Ascetics of Love”, which describes her whole life. We are speaking of a woman who travelled all over the world, did missionary work, ministered to lepers and the disabled, even in jungles, risking her own life! She never had any personal wealth, yet she had friends from every race and religion. Even so, she NEVER CONCEDEDto pray together with heterodox or heretics, nor did she ever confess to another faith.
We wonder, do those who promote the Ecumenist Pan-heresy have as much love in them, as Mother Gabriele had? The same volume of love, that will inspire them to dedicate their own lives like a live ‘burnt offering’ to their fellow-man? We find this highly unlikely. Mother Gabriele had also lived inside monasteries of heterodox faithful (without praying or celebrating together with them!). She applied in practice the words of the late Geron Porphyrios, who used to say that true Missionary work must take place amongst people who do not believe in Christ:
(…) Fanaticism has nothing to do with Christ. Be a true Christian. That way, you will never misapprehend anyone, and “your love will always shelter” [Corinthians 1, 13:7]. And to the heterodox, act Christian. In other words, show respect for him, regardless of his religion, in a polite manner. You can tend to an Ottoman (muslim) when he is in need; you can talk to him, and associate with him. There must be respect for the other’s freedom of choice. Just like Christ “stands at the door and knocks”, without forcing it to open, and instead waits outside patiently for the soul to welcome Him of its own free will, thus should we stand, before every soul.
The missionary effort must include a sensitive behavior, such that the souls will accept whatever they are offered, whether words or books, without any reaction. And something more. Fewer words. Quite often, words can reverberate in one’s ears and they will become aggravating; but prayer and acts will leave an impression. Acts will move, will revive and transform, while words will remain fruitless. The best kind of missionary work is achieved through our personal good example, our love and our meekness.
(…) Love for Christ has no limits, nor does love towards our fellow man. It should reach everywhere, to the ends of the earth. Everywhere, to all people.
I would like to go and live with the hippies at Matala* without sinning of course, so that I can tell them about Christ’s love, and how infinite it is, and how it can transform them. Love supersedes everything (…)
Excerpts from the book: “Geron Porphyrios Kafsokalyvitis (= “Hut-Burner”) – his Life and his Words”. Published by the Holy Monastery of Chrysopege, Chania, Crete, 2003.
Chapter : «On the Love towards one’s Neighbour»
According to the “Gerontikon” (a book with narrations of Patristic experiences) and the “Evergetinos” (=Beneficial Reader), the ancient Fathers not only acted as Mother Gabriele did, but, as the Elder also confirmed, they even sold themselves as slaves to idolaters, so that, by working for them, they would show with their personal example, in practice, what the Christian faith is all about. However, they never compromised with idolatry itself, as Ecumenists are doing! Nor did they jointly pray with idolaters, or acknowledge that they too believed in the same gods as the idolaters. Instead, they proclaimed that the Only God –Whom the Orthodox Church preaches- is the Creator of everyone.
The “love” that the Ecumenists are trying to “sell” us, is nothing more than a utilitarian and sentimental form of love; a superficial love; one of “etiquette” and pseudo-civility. This group of people is merely focused on organizing a “Religious Unification”, in order to promote the designs of globalization.
What can we say? We are living in an era where unification is more important that the discerning between lies and the Truth, even though this is entirely incongruous. Because, if unification relies on falsities, then it, too, is fake! Unfortunately, this is the modern-day disease called Ecumenism, which is increasingly spreading everywhere.
It is our hope that the excerpts below, about a dedicated Mother who truly loved every single person, regardless of their race or Religion, will expose the fraudulent, pseudo-love of Ecumenism, as something that in no way resembles Christ’s Love. We have borrowed these excerpts from the book “THE ASCETICS OF LOVE”, 15th edition, by Talanto Publications. (Taken from the Greek Prototype)
Α’ On Oriental religions:
We do not all have the same God!
1. Letter to a former “oriental” Seeker
Athens, Sept.1986.
... I listened to your problems. I also listened to how you think and feel. I just wanted to tell you one thing, my dear M… Don’t linger too long over this so-called self-exploration; it will make you forget God and your fellow man as well. It is my belief that true love towards God is to be able to visualize Him in all of His Creation and especially in our Neighbor. And when we look upon our Neighbor and tend to him, to forget even our self, eventually. Knowing that you were brought up in the Christian faith, I ask you: did you have to go to Sai Baba to hear about the “Pure Heart”? If you had only read the Gospel, you would have known that the Lord Himself had said: “blessed are the pure in heart….”. And somewhere in the Old Testament it says: “I will take you, My child, into the desert, and there, I shall speak to your heart…”. We don’t speak to God with our mind. It is the heart that speaks.
You also ask me if you should ask to be baptized, given that you have already received the Chrism. But, this Chrism took place a long time before your prolonged stay in this Philosophy. Did you think that it hadn’t affected your inner self? Well, it has. And very much so. Because right now, whenever you focus on our Prayer, our Worship, your mind wanders away, to the various poses that Yogis take; the upright position of the spine and a whole lot of other exercises that have nothing to do with the Spirit of God.
Somebody once said: “When the soul is kneeling down, at the feet of Christ, what does it matter if the body is lying down, standing up, kneeling or fallen over?” This is totally irrelevant! It is only when you stop thinking about your body and your self, that you can truly become united with the Power of God.
You frequently repeat words like: What did you just say?….Why did you say that other thing?….Was that an inspiration by God?…. Was it out of enlightenment…Did it come from your mind?….. Well, if I sat down to think like that every minute of the day, I wouldn’t be able to utter anything…because we are all aware of our unworthiness to counsel the other. Instead, I just feel for others, and I suffer so much with those that I see around me, that I feel as though I am one of them. And from that moment on, I start saying: “If I were you, I would do this….” You, however, seem to want someone to take you by the hand, make you their underling, tell you to do this, do that, now sit down, now get up, now go and get the money that you worked for, now don’t take the money, now put on the red dress, now the white one… Whew! Now THAT is called Slavery! But you should bear in mind that God created us as Free beings! Many have said to me: “If only God hadn’t created us free, because we really don’t know what His Will is.” But that is so hypocritical! The Will of God becomes so apparent, in our fellow man, however, we persistently keep saying: “I don’t know…. I don’t know….”, simply because it doesn’t suit us to understand!
Do you have any idea how many years I have studied –and still study– the Gospel? Well, I am in a position to tell you that, just as a good housewife reads a recipe to prepare a dessert, then begins to assemble all the ingredients according to the recipe’s instructions, but finally discovers that her dessert was a failure, in which case, she gives it to the dog…well, that’s what our life is like. We read the instructions for our life –which is the Gospel– but…we make a mess of it! Then we give it another try, and another… and another…but, just like the dessert, where, in the one attempt it was too much egg, in the other attempt there was not enough sugar…well, that’s what it’s like in life too. There will be a time that our selfishness is to blame, and another time it will be because we spoke of our neighbor as though he weren’t our brother…and all this will eventually accumulate and become like a boulder that will drag us down into the ocean and drown us, and nothing more…
You say that our beloved G. told you to: “Go back (she meant go back to me), and whatever she says to you, obey her, and you will then find your way, because she knows how to read one’s mind”… And you ask me: “Can you really read one’s mind?” My dear M., imagine if I could really read minds! I really can’t understand anything that you are saying here, because it is so intellectual! I only know how to love you. With all my heart. I also love the Universe with all my heart. Because for me, no-one is a “stranger”, no-one is “mine”; there is no such thing as red-skinned, white or black… No such thing… Don’t forget my dear M., that the first sin was committed with the mind and some of the Angels, from being Angels of Light they became Angels of Darkness. Do you know how frightening it is, when a Power –that is not a power that comes from the Light– presents certain things to you with such beauty, such power, such kindness, and with all these things, which basically comprise a good person, can actually make you embrace them in practice?…We should watch out for this kind of thing. You know, for years I have been wondering, what is the meaning behind the words “if the light inside you is darkness, then how much is the darkness?” Well, do you know that by believing we have the Light inside us, we sometimes actually have Darkness, which we put to use against our brother with the impression that we are helping him and love him, when in fact these things are works of Darkness, which we have perceived as Light… On this matter, I can tell you about someone who dearly loved his sister who was suffering from melancholy; he came to believe that his presence was so imperative, that he stopped going to work. He would say to himself: “If I am not here for her, what will become of her?” …Can you imagine this degree of Faithlessness? In other words, are we substituting even God’s help?… Well, in this kind of example we can clearly distinguish the meaning of the words “if the light inside…”
Elsewhere, you tell me that when you do a good deed, you say: See? I did this…. Well, let me tell you about an incident…Once, we were reading Patristic texts with a lady acquaintance of mine. We had become acquainted with the Reverend Damianos, so, one day I said to her: “Why don’t we go to him for confession, and get his blessing?” We went, and –amongst other things- he told her that she possessed an ego that she hadn’t discovered yet, and that if she didn’t reach repentance, she would not attain Joy in Christ. This revelation somehow jolted her, and she went home and started the tears and the weeping. For one whole week, she didn’t stop crying… A few days after, we again went to His Eminence. And so I said to him: “Reverend Father…what are we going to do? She has been crying incessantly, night and day! What can be done?” And he replied, with a solemn smile: “What are you saying? In my entire life, I haven’t achieved that much weeping and that much repentance!” Well…..we left, and, on the way back, what did she turn around and say? “You see? Did you see what he said? That not even he has ever achieved that much repentance!” Well, my child M.., I will let you draw your own conclusion...
That’s all I had to say to you today. And now, I pray that the Grace of God will be close to you; and the Light of Christ shed light on your path…Set yourself free, in the hands of God, my dear M., and in time, He will guide various people to tell you what His Will is. Eventually, in a deep silence and prayer, you will learn what His Will is, directly. And then, you will be living permanently in the Light and the Joy of Christ…
[pages 428-431 ]
2. On “Reincarnation”
Τ: What do you believe, about Reincarnation?
Mother Gabriele: I don’t believe in it. Because for us, God has given us only this lifetime to do whatever we are to do. And everything that we know about this life and the afterlife, are all found in the Holy Bible. That is our Manual. We need to have it, just as every Science has one. As for the rest, well, only the soul can know about them, and the soul keeps them to itself; it doesn’t get into discussions.
[page 265].
3. On Gurus and Derangement
Τ: Sister, there is a guru that came here, to Athens, who has been giving lectures and initiating many youngsters, and one of them is a 19-year old friend of mine. This youngster is now in a Psychiatric Ward. What went wrong? What can be done?
Mother Gabriele: I have noticed the following, that Hindus do not suffer this kind of derangement*...but, I have happened to see many Christian men and women who went to be initiated and then conceded to abandon Christ, or, to say: “Ah, He is just like Buddha, like Confucius, or like any one of the other, post-Christ ‘neo-prophets’”…Of these people, later on, some became cross-eyed and could not see properly; others suffered mental delusions and returned to their homeland, while others remained there permanently and who knows what became of them, or, they may have donned the cassock of a foreign monastic order etc..
I have also observed that the way this teaching is promoted is not fitting for a Christian. Because that Christian, that youngster, was trying to combine Philosophy, Philology and Religion and to adapt all of these things together ( as if this could ever be possible! ),to the Teaching of Christ. If he had taken the Philosophy of India as Philosophy only **, nothing would have happened to him. But, when he reached the point of wanting to become a god also, because –as the gurus themselves claim– a guru is the incarnation of god, then… Well, this was what this child was aiming for: he was trying to become like the guru. Remember what happened to our forefather Adam, and Eve? They had desired to become gods. So, what happens to these youngsters? They too want to become gods, so it is only to be expected, that they will lose their sanity.
Now do you understand what happens? Remember the time I spoke to that other child and asked him: “Who is the one that, when you practice meditation and self-concentration, guides you internally about the Will of God, to eliminate all the evils that you have inside you? Who is your guide, for all these things?” And he had replied: “The guru. He is the one I think of; he is the one I see, those are the things that I do.”…If, my dear T., he had put aside the human guru and had looked upon Christ and His Person instead, that child today would have been one of Christ’s choicest servants and His worker. But now, this has happened to the child, and it is a very difficult situation…because he will need a serious amount of praying by Christians. There needs to be a serious effort by his mother first of all, and especially by his mother, because the mother has known him from his early years; how he grew up, what he had in the past, what kind of childhood he had, what his views were, the kind of entertainment he preferred, how he preferred to study…the child’s entire soul is best known by its mother. Thus, if the mother now puts in an effort, without resorting to any “schooling” on her part, and shows him her infinite love, without letting him suspect that he is sick but instead treat him as though he is healthy, and then take him to a church and ask a priest to read over him the Exorcisms of Saint Basil *** - these are very special blessings, that are read in every Church – and she should have the child’s name ready, so that, during the blessings, she too will beseech Christ, with deep faith and reverence, to forgive that child…because there will most assuredly be faults with the mother also, in this affair… Because, sometimes, by saying “I have an appointment to go to a Meeting or somewhere...” yet, that same moment, the child is in need of its mother’s counsel, then something could happen to that child’s soul. The soul is such a delicate thing…And above all, one must strive to find a Christian doctor…
[pages 209-210 ]
* For more information on how the heterodox are judged, read our relative article.
** She means that, if taken merely as philosophy, then, just as the Greeks preserved and are taught Aristotle’s philosophy, and just as Homer –a purely pagan text- has been taught to us since the Byzantium era (and to this day), that is how they should have taken oriental Philosophy: only gnosiologically, and not as a faith. Only as a scientific pastime. It is on this rationale, that the book “Christ, the Eternal Tao” was written, which was published by the brotherhood of Saint Herman of Alaska that was founded by fr. Seraphim Rose.
*** The child had obviously become demon-possessed -apart from his psychological illness- on account of his preoccupation with Hinduism, hence the need for exorcism parallel to psychological treatment.
4. Gurus: demon worshippers
We noted in many parts of the book “THE ASCETICS OF LOVE”, descriptions of just how demonic the worship of Hinduism is, as well as how demons are invoked for their unusual practices. We shall see some of those excerpts below:
a) «These foreigners [OODE note: they are the travelers who go to India, to the Gurus] are the lost sheep of the Gospel, who have chosen the path to India. More often than not, this attraction that they feel is mingled with haughtiness; it is a desire to become known here, whereas in their own Homeland, in their own tradition, they would not have accomplished anything…» - [page 52]
b) Let’s see what the book says about what could happen to those who become Hinduists; what could have happened to Alan, a boy who was about to meet the Gurus, but Mother Gabriele had deterred him. "(...)and I had this certainty, that it was not possible that we could lose him just like that, at 26, after all those exercises [Note: Yoga etc ] which can make one cross-eyed and bring on all sorts of other things (...)" [page 186].
c ) We should also take a glimpse of what the Gurus DID TO HER...to “thank” her for helping so many people and offering physiotherapy to the sick, without demanding any payment:
«One night, when she was in her room and standing in Prayer, she opened her eyes for a moment, and what did she see? That the bed was not in its place! She closed her eyes again and continued to pray. She re-opened them in a while, and looked towards the window. She could not see the moon outside. “I was blinded”, she told E. Virvou. “In my distress, I continued to pray, even harder. I eventually went to sleep…when I woke up in the morning, I could see again! It was then, that I realized they had done something to me…when I encountered Sivananda in the main hall, he asked me if I had slept well. Yes, I said to him, very well! He gave me a quizzical look, then went and spoke to a nun who was writing something on a typewriter, and came back to me, asking me the same question, and giving the monk who stood behind me a strange look…Again I said to him: Yes, very well, thank God. He observed me once again, without saying another word… Months later, I learnt that they did things like that BY INVOKING EVIL SPIRITS, with the intent to intimidate foreigners who were undesirable, or to “bewitch” others to stay there forever. I KNOW A GERMAN WOMAN WHO BECAME CRAZED, after all the things they did to her... A few days later, Sivananda himself came and suggested that I move to the upper floor, because they had put me…in the wrong room! But I kept that room. After that, they all started to look at me curiously…They sensed that Someone More Powerful was protecting me, and I sensed that it was time for me to leave.» [page 55]
d) We noted that, even though she lived there with her life at risk, Mother Gabriele was fully aware of the dangers, given the Gurus’ preoccupation with demons…not only that, but she also condemned the fact that the Gurus were being worshipped as…gods:
«…They worship the Guru like a god… And he accepts their adoration… he actually believes he is a god. One day, I asked one of them: How can you condone this? And he replied: We can’t break the tradition of the people!» [page 54]
Β’ On Ecumenism and joint praying
1. On Orthodoxy
P.G.: Mother Gabriele, you have travelled all over the world. You have become familiar with so many Monastic Orders: Roman Catholic, Buddhist, Hinduist. You have seen Organizations, Protestant Missionaries. You witnessed how their Missionary work was generously financed…yet you, a poor, Orthodox Nun, had such limited material margins, either to facilitate you, or for offering to others. Did it ever occur to you that it might have been better, if you were something else, other than an Orthodox?
Mother Gabriele: God forbid! No! It never crossed my mind, not for an instant, because that is precisely what I can boast! I remember one time, when I was in Indira Ghandi’s office (Note: this was during her first trip to India, when she was still in the laity) and we were discussing a project of theirs. Just then, a woman came in and said to her (in front of me): “Is that a Catholic Nun that’s talking to you?” And Ghandi replied to her: “No, she is from the Orthodox Church. You haven’t heard of it, because it doesn’t exist in India, but it is an entirely different Church”…And when I came to Jerusalem, in our extremely humble Monastery in 1959, there came some Catholic nuns, who said to me: “This is Christ’s true Way of Life, because you here are deprived of everything…we, however, have all the comforts”…Can you understand what I am saying?
[page 291 ]
2. On joint praying with heretics
It is remarkable, how she never agreed to joint praying, in spite of her friendships and associations with people from other dogmas. We saw this with our own eyes, when she lived in Athens; she would receive phone calls from heterodox nuns, who would say to her: “We’ll come over, to pray together”… “I never pray vocally, and I never pray with company; only alone, or in the Church”, she would say to them, “but you’re welcome to come over for a nice cup of tea and tell me all your news”, she would add.
Even though she lived and moved within so many heterodox and other religions, there was not a single trace of Syncretism in her spiritual life and in matters of Worship. And this was doubly appreciated by her fellow travellers (…) In fact, one day someone made a derogatory remark about our Most Holy Mother (those who have so much as mentioned Her name to Protestants, can understand this).
Gabriele allowed a few minutes to pass, then, taking aside the person responsible, said to him: “My brother, I’m sorry, but I have to tell you that from tomorrow, I will no longer be with you”. He became very upset and sorrowed, because he had never seen that expression on her face before. She then explained to him: “I cannot tolerate listening to such words about the One I love the most, after Christ.” Naturally, apologies were expressed, and this kind of incident was not repeated.
[pages 96-97 ]
APPENDIX: PHOTOGRAPHS OF MOTHER GABRIELE WITH ORTHODOX FATHERS
It has become a frequent phenomenon, where ecumenists, like all other misled heretics, attempt to demote the worth of an enlightened person of the Church, by claiming it to be merely a personal view and not the Church’s; or, that a mistake may have been made.
For this reason, we are publishing photographs of Mother Gabriele next to important Fathers, just to prove that she expressed Orthodox positions in practice, by being opposed to the pan-heresy of Ecumenism.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΦΩΤΟ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΜΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ
Επειδή είναι συχνό φαινόμενο, οι οικουμενιστές, όπως και όλοι οι πλανεμένοι/αιρετικοί, να προσπαθούν να μειώσουν την αξία ενός φωτισμένου ανθρώπου της Εκκλησίας, λέγοντας πως είναι απλά μία προσωπική του άποψη και όχι της Εκκλησίας, ή ότι μπορεί να έχει κάνει λάθος, δημοσιεύουμε φωτο της Γερόντισσας με σημαντικούς Γέροντες, ώστε να δείξουμε πως ουσιαστικά εκφράζει Ορθόδοξες θέσεις με το να είναι αντίθετη στην παναίρεση του Οικουμενισμού.
Η Γερόντισσα με τον γνωστό Γέροντα Σοφρώνιο του Έσσεξ. Tης είχε κάνει πρόταση ο Γέροντας να παραμείνει ως Ηγουμένη της Γυναικείας Αδελφότητας. Η Γερόντισσα δεν την δέχθηκε, αφού έπρεπε να συνεχίσει το Ιεραποστολικό της έργο.
Mother Gabriele together with the Archmandrites Fr. Elias Mastroyannopoulos, Fr. Lazarus Moore and (first from the right) Fr. Agathonikos (later Metropolitan of Katerini). Taken at the Seminary of Tinos island in 1969.
Με τους Αρχιμανδρίτες Πατέρα Ηλία Μαστρογιαννόπουλο, Πατέρα Λάζαρο Μουρ και (πρώτο από δεξιά) τον Πατέρα Αγαθόνικο (ο μετέπειτα Μητροπολίτης Κατερίνης) Στο Ιερατικό Φροντιστήριο στην Τήνο, το 1969.
Mother Gabriele, together with the Elder, Geron Dionysios of the Mikra Agia Anna Scete, and the Geron of father Dionysios, fr. Gerasimos of the Mikra Agia Anna Scete, hymnographer of the great Church of Christ. This photograph was taken in the island of Aegina, in the cell “Aghia Skepi” which the Metropolitan of Hydra, Spetses and Aegina Islands, the Rev. Hierotheos, had allocated to her, and was under the jurisdiction of the Holy Monastery of Saint Nektarios. (pages 141-142)
Η Γερόντισσα Γαβριηλία, μαζί με τον Γέροντα Διονύσιο Μικραγιαννανίτη, και με τον Γέροντα του π. Διονυσίου, Πατέρα Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, τον Υμνογράφο της μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Η φωτο έχει τραβηχτεί στην Αίγινα, στο κελλίον «Αγία Σκέπη» που της είχε παραχωρήσει ο Μητροπολίτης Υδρας Σπετσών και Αιγίνης, Σεβασμιώτατος Ιερόθεος και που ανήκει στην Ι. Μονή του Αγίου Νεκταρίου. [σελ 141-142 ]
Mother Gabriele with the late Missionary fr. Chrysostom Papasarantopoulos, with whom she collaborated in the Mission (page 110). The Elder had entrusted her with the Secretariat, and she had also undertaken health counseling with the Mothers.
H Γερόντισσα με τον αείμνηστο Ιεραπόστολο π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο, με τον οποίο συνεργαζόταν, στην Ιεραποστολή. [σελ 110] Ο Γέροντας της είχε αναθέσει την Γραμματεία, επίσης είχε αναλάβει να κάνει συμβουλευτική υγειινής με τις Μητέρες.
Mother Gabriele with the renowned Geron Sophronios of Essex. The Elder had proposed that she remain as Mother Superior of the Sorority. She did not accept, as she had to continue with her Missionary work.
