Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Η εξάπλωση τού ιού τής γρίπης τών χοίρων και τα μυστήρια τής Εκκλησίας μαςThe spreading of Swine Flu and the Mysteries (Sacraments)of our Church


Τού Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου

Μια πνευματική εγκύκλιος με πνευματικό περιεχόμενο εξέδωσε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, σχετικά με την εξάπλωση του ιού της γρίπης των χοίρων και τα μυστήρια της εκκλησία μας.


Αγαπητοί μου αδελφοί,

Πρόσφατα, με αφορμή την ενσκήψασα πανδημία της γρίπης των χοίρων, ανεφύη, ως μη ώφειλε, και το θέμα του ενδεχομένου της μεταδόσεως ασθενειών μέσω της Θείας Κοινωνίας. Δυστυχώς, συχνά με διάλεκτο ασεβή, ύφος ειρωνικό και επιχειρηματολογία όχι καλοπροαίρετη, έγινε ακόμη μια προσπάθεια αποδόμησης της πίστης μας σε μέρες που δεν μας έχει μείνει κανένα άλλο στήριγμα να κρατηθούμε.

Με την ευκαιρία λοιπόν αυτήν, θεωρώ πως καλό θα ήταν να πούμε κάποιες αλήθειες, αναγκαίες για να περισωθεί ο πολύτιμος θησαυρός της πίστης μέσα μας.

Η Εκκλησία μας δυο χιλιάδες χρόνια μεταδίδει τη χάρι των μυστηρίων της με τον γνωστό τόσο ανθρώπινο και ταυτόχρονα ευλογημένο τρόπο προς «ίασιν και θεραπείαν ψυχής και σώματος». Ποτέ δεν προβληματίστηκε με τη σύγχρονη λογική της ασεβούς αμφισβήτησης, αλλά καθημερινά ζει με την εμπειρία της επιβεβαίωσης ενός μεγάλου θαύματος. Είναι δυνατόν η κοινωνία του Θεού να γίνει αιτία ασθένειας ή παραμικρής βλάβης; Είναι δυνατόν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου και Θεού μας να μολύνει το σώμα και το αίμα μας; Είναι δυνατόν καθημερινή εμπειρία δυο χιλιάδων χρόνων να συντριβεί από τον ορθολογισμό και την ψυχρή ρηχότητα της εποχής μας;

Από αιώνες μεταλαμβάνουν οι πιστοί, υγιείς και ασθενείς, από το ίδιο άγιο ποτήριο και από την ίδια αγία λαβίδα, που ποτέ δεν πλένουμε, που ποτέ δεν απολυμαίνουμε, και ποτέ δεν παρατηρήθηκε κάτι. Οι ιερείς των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, ακόμη και των λοιμωδών, μεταλαμβάνουν τους πιστούς και με ευλάβεια καταλύουν τη Θεία Κοινωνία και μακροζωούν. Η Θεία Κοινωνία είναι ό,τι ιερώτερο ως Εκκλησία και άνθρωποι έχουμε, το μεγαλύτερο φάρμακο ψυχής και σώματος. Αυτό είναι και διδασκαλία και εμπειρία της Εκκλησίας μας.

Όσοι δυσπιστούν στο θαύμα της Αναστάσεως του Κυρίου, όσοι ειρωνεύονται την εκ παρθένου γέννησή Του, όσοι αρνούνται την ευωδία των αγίων λειψάνων, όσοι περιφρονούν τα ιερά και όσια, όσοι βυσσοδομούν κατά της Εκκλησίας μας, όσοι ζητούν να εξαφανίσουν και το ελάχιστο ίχνος πίστης από τις ψυχές μας φυσικό είναι να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία να προσβάλουν και το ιερώτατο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Το γεγονός ότι οι Αγγλικανοί και οι Καθολικοί αποφάσισαν, για προληπτικούς λόγους, τη διακοπή της μετάδοσης της θείας κοινωνίας στην Αγγλία και τη Νέα Ζηλανδία αντίστοιχα, αν αληθεύει, δεν φανερώνει, όπως μερικοί υποστηρίζουν, σύνεση και ελευθερία, αλλά καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την τεράστια απόσταση της Εκκλησίας μας, που είναι Eυχαριστιακή στη θεολογία και ζωή της, που ζει, πιστεύει και κηρύττει το Μυστήριο, από τις υπόλοιπες χριστιανικές ομάδες, που έμμεσα ομολογούν την απουσία της χάριτος και των σημείων του Θεού από τα λεγόμενα μυστήριά τους και την απώλεια της εκκλησιαστικής ταυτότητάς τους. Ζωή χωρίς Μυστήριο μοιάζει με σοβαρή ασθένεια χωρίς φάρμακο.

Δυστυχώς, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ο ιός της γρίπης -όπως διατείνονται τα ΜΜΕ- ούτε ο ιός του παγκόσμιου πανικού -όπως υποστηρίζουν οι ιατρικοί σύλλογοι- αλλά ο ιός της ασεβείας και το μικρόβιο της ολιγοπιστίας. Και το καλύτερο εμβόλιο είναι η «μετά καθαρού συνειδότος» και «ακατάκριτος» συχνή συμμετοχή μας στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.

Η απάντησή μας στην ανίερη αυτή πρόκληση των ημερών είναι η δική μας ζωή. Καλό θα είναι οι πνευματικοί μας, μετά διακρίσεως, όπου κρίνουν ότι δεν υπάρχουν πνευματικά κωλύματα, να προτρέπουν τους πιστούς να μεταλαμβάνουν συχνότερα τούτες τις δύσκολες μέρες,όσοι δε έχουμε την ευλογία τους να προσερχόμαστε συχνά στο ποτήριο της ζωής, πάντοτε όμως «μετά φόβου Θεού, πολλής πίστεως και ειλικρινούς αγάπης».




A spiritual Encyclical containing many messages was issued by the Metropolitan of Mesogaia and Lavreotiki, fr. Nicholas,

regarding the spreading of the Swine Flu virus and the Mysteries of our Church.

Recently, on account of the outbreak of the pandemic of Swine Flu, the matter of possible transmission of sicknesses through Holy Communion was also -unnecessarily- brought up. Unfortunately, with an unbecoming vocabulary, a sarcastic attitude and argumentation that was not in the least well-meaning, one more attempt has been made to dismantle our Faith, at a time when we have no other support to hold on to. So, with this opportunity, I think it proper to provide certain truths, which are necessary for preserving the priceless treasure of our Faith inside us.

Our Church has been transmitting the grace of Her Mysteries for two thousand years, in the familiar, very humane and simultaneously blessed way, for the "healing and therapy of soul and body". She has never needed to speculate with the contemporary logic of irreverent doubting, but has been living day to day with the experience of affirmation of a supreme miracle. How is it ever possible for communion with God to be a cause of sickness or even the slightest harm? How is it ever possible for the Body and the Blood of our Lord and God to pollute our body and our blood? How is it possible for a daily experience of over two thousand years to be quashed by mere rationalism and the cold shallowness of our time?

Faithful people - both healthy and sick - have been receiving Holy Communion for centuries, distributed by the same holy Communion spoon - which is never washed and never disinfected - and never has anything been observed. Priests who serve in hospitals, even in hospitals for contagious diseases, all distribute Holy Communion to the faithful and then consume the remaining contents of the Chalice with reverence, and all of them enjoy long lives. Holy Communion is everything that we as a Church and as people hold holy; it is the supreme medication for soul and body. That is likewise the teaching and the experience of our Church.

Those who are distrustful of the miracle of the Lord's Resurrection, all those who scorn His birth by a Virgin, all those who deny the fragrance that emanates from holy relics, all those who show contempt towards everything holy and sacred, all those who conspire against our Church, all those who seek to eradicate the slightest trace of faith from our souls will naturally strive to exploit the opportunity to also insult the most sacred mystery of the Divine Eucharist.

The fact that the Anglicans and the Catholics have decided for precautionary reasons to cease the distribution of holy communion in England and New Zealand respectively, if true, is not a show of prudence and freedom - as some would maintain - but instead, it actuallyhighlights in the best possible way the huge distance between our Church, which is eucharistic in Her theology and Her life and who lives, believes and preaches that Mystery/Sacrament, and the remaining christian groups, which are indirectly confessing the absence of Grace and God's signs from their so-called sacraments, as well as the loss of their ecclesiastic identity. Life without a Mystery resembles a serious illness without a remedy.

Unfortunately, the big problem is not the flu virus - as the Mass Media are wont to advertise - nor is the virus of worldwide panic - as supported by the medical unions; it is actually the virus of irreverence and the microbe of disbelief. And the best vaccine is our frequent participation in the mystery of Holy Communion, "with a clean conscience" and an "irreprehensible" one. Our response to this unholy provocation of our time is our very way of life.

It would be advisable, if our spiritual fathers could exhort the faithful (with due discernment, and provided there are no spiritual obstacles) to receive Holy Communion more frequently during these difficult times, while those of us who already have our spiritual fathers' blessings should also approach the Cup of Life more frequently. but always "with the fear of God, very much faith and sincere love".



Source: http://www.imml.gr/webpages/egkyklioi/2009/41.htm